Dag 2 in L.A.

Vandaag hadden we 2 leuke “events”; eerst hebben we een stadswandeling met een lokale gids gemaakt, in “Downtown L.A.” en daarna hebben we een wedstrijd American Football bezocht.

De wandeling was erg leuk en leerzaam. Je doet op deze manier toch véél meer op van de historie, markante gebouwen e.d., dan als je zelfstandig met een boekje door de stad heen dwaalt. 

De stad - en het centrum i.h.b. - hebben kennelijk in hun historie nogal wat pieken en dalen meegemaakt. De ontwikkelingen van de laatste decennia zijn weer positief; er wordt weer volop in geïnvesteerd, in allerlei opzichten. Op dit moment wordt dat trouwens vooral gestimuleerd door het feit dat L.A. de Olympische Spelen van 2028 (weer) gaat organiseren (al 2x eerder). 

Eén van de speerpunten van het beleid is kennelijk ook dat men bezig is om te proberen de enorme aantallen daklozen (meer dan 35.000…) op een fatsoenlijke manier uit het stadscentrum weg te krijgen. Je ziet ze ook overal trouwens, net als bijv. in San Francisco. Enorm schrijnende contrasten hier!

V.w.b. de bijzondere gebouwen waar we langs zijn getrokken sprak vooral het beroemde “Bradbury Building” enorm aan, met z´n érg mooie architectuur. Ook hebben we o.a. langs diverse voormalige bioscooptheaters gelopen, uit de tijd waarin de filmindustrie zich nog concentreerde in het stadscentrum van L.A.. 

Grappige verhalen ook trouwens over dit alles. Bijv. het feit dat het verboden is om inheemse bomen en planten te plaatsen in het straatbeeld, allemaal t.b.v. de filmindustrie die de straten hier kennelijk veelvuldig gebruikt(e) voor scenes die zich zogenaamd in New York o.i.d. afspeelden.

Na een korte rustpauze hebben we ons opgemaakt voor de afsluiting van de dag en ons bezoek aan L.A.: een wedstrijd American Football. 

We hadden kaartjes gescoord voor een wedstrijd van de lokale helden van de UCLA (University of California Los Angeles) “Bruins” tegen de “Utes” uit Utah. Dat was best wel een happening. Het speelde zich af in de zgn. “Rose Bowl”, een olympisch stadion waarin o.a. ook (in 1994) de finale van het wereldkampioenschap voetbal zich afspeelde.

Al bij aankomst was er volop sfeer. Overal op de parkeerplaatsen (op de velden van een aangrenzende golfbaan trouwens – vrij apart…) hadden zich families en vriendenclubs e.d. verzameld rondom meegebrachte BBQ´s, dozen bier, etc.. Het was een reuze gezellige sfeer. Hartstikke gemoedelijk ook, want de supporters van de tegenpartij hadden er net zoveel lol.

Het stadion zélf was ook erg netjes en indrukwekkend. Alles was goed georganiseerd en er hing een feestelijke sfeer, opgezweept door de speaker, big screens met teksten als “Make Noise”, muziekbands, etc.

Rondom de wedstrijd speelde zich ook van alles af, vooral voor aanvang. We werden o.a. getrakteerd op een spectaculaire afdaling van 4 Navy Seals per parachute – in het donker – met vuur aan hun voeten en de Amerikaanse vlag. Daarnaast was er ook een enorme show van de plaatselijke “fanfare” (wat echt een grof understatement is in dit geval) en moest uiteraard het volkslied worden gespeeld, met bijbehorend vlagvertoon etc.

De wedstrijd zelf was ook leuk om eens mee te maken. Nooit geweten bijv. dat een team uit maar liefst 46 spelers bestaat, opgebouwd uit een team “Offensive”, een team “Defensive” en een team “Specialist” players, die al naar gelang de situatie door de coach worden ingezet. Het is een soort “Stratego” met levende pionnen die vrolijk op elkaar inbeuken om zoveel mogelijk terreinwinst te boeken. Egbert heeft een hele mooie touch down run gefilmd trouwens. Zie de video´s.

Vanaf de Rose Bowl hebben we vervolgens in het donker weer het verkeer van L.A. getrotseerd, terug naar het hotel. Een ritje van ongeveer een uur (zonder files dit keer), gewoon binnen de stad. Geeft aan hoe gigantisch groot het hier is.

Morgen laten we de “Big Orange” weer achter ons. Het was een leuke ervaring.