Moab -> Kayenta

Zo, we zijn in Arizona – zo´n 20 miles over de grens met Utah - die we tijdens onze tocht vandaag dus over zijn gegaan. We hebben een reis achter de rug van zo´n 170 miles (= ong. 275km) en hebben zojuist lekker en ook nog eens vrij goedkoop gegeten. Belangrijkste reden: in Arizona mag geen alcohol worden geschonken. Dat was dus wel even schrikken voor ons (…), maar gelukkig hebben we na afloop op de hotelkamer nog wat kunnen nagenieten dankzij onze “noodvoorraad” wijn en bier voor in de hotels onderweg.

Vanmorgen was de regen gelukkig verdwenen, maar het was nog wel grijs en grauw en zo´n 8 graden boven nul. We zijn eerst alsnóg naar “Arches National Park” gereden, waar we gisteren niet meer aan toe waren gekomen. Dat waren er kennelijk méér van plan; er stond een lange rij met auto´s te wachten bij de ingang van het park, waarop we braaf mochten aansluiten (half uur wachttijd).

Het wachten was de moeite echter weer helemaal waard: wederom prachtige beelden van rotsformaties die in miljoenen jaren zijn gevormd, dit keer met allerlei natuurlijke bogen. Er zijn er hier meer dan 80. Ook erg indrukwekkend en tot de verbeelding sprekend waren versteende “zandduinen”. Je ziet inderdaad a.h.w. gewoon de zandduinen van de Sahara voor je, zoals het hier eens kennelijk ook is geweest is, maar dan dus helemaal in versteende vorm. Toch blij dat we hier nog even naartoe zijn gegaan, voordat we weer verder gingen trekken.

Zoals gezegd hadden we vandaag een tocht van zo´n 275km voor de boeg, eindigend in het plaatsje “Kayenta”, in indianengebied (Navajo´s). Gezien de afstanden die we hier moeten afleggen is het toch wel fijn dat de benzine relatief goedkoop is trouwens; omgerekend zo´n 0,73€/liter. Eerder (bij San Francisco) vertelden we overigens ook dat er eigenlijk niet zo heel veel typisch Amerikaanse auto´s waren te zien, maar dat beeld is inmiddels wel veranderd. Hoe verder we trokken, vanaf Las Vegas ongeveer, hoe méér van die echt grote bakken we rond zagen rijden.

Schokkend is het zo nu en dan trouwens wel om te zien hoe de lokale bevolking soms woont. We zijn echt wel heel veel armoedige houten huisjes, barakken en camper-trailers en zo tegengekomen, waar kennelijk hele families in wonen. Het is wel een land van grote contrasten hoor. Als je om de een of andere reden toch niet zo goed voor je zelf kunt zorgen, heb je hier kennelijk wel écht een probleem.

Hier in indianengebied druipt de armoede er ook af trouwens. Het is sowieso al een erg desolaat gebied waar je her-en-der kraampjes tegenkomt waar indiaanse inwoners proberen om sieraden e.d. te verpatsen. Hun leef-“barakken” ademen ook een-en-al armoede.

Tijdens het laatste deel van onze toch zijn we door “Monument Valley” getrokken, wat dus Navajo-gebied is. Desolaatheid, afgewisseld met gigantische zandsteenrotsen en tafelbergen. Bekende plaatjes voor wie zich de klassieke Westerns weet te herinneren, want die zijn hier in groten getale gedraaid, evenals vele commercials, e.d. Deze rotsformaties vormen voor wel het beeld van het “Wilde Westen”.

Wéér ontzettend indrukwekkende taferelen dus vandaag, hoewel we beginnen te merken dat het risico van “Canyon-moeheid” op de loer ligt zo onderhand. We krijgen er hier zó ontzettend veel te zien - en zo groots en indrukwekkend - dat je er bijna een beetje genoeg van krijgt.

Maar, zover is het nog niet! Zie dus de foto´s van vandaag. Morgen weer op pad, dit keer via een museum van de Navajo´s naar Page, waar we maar weer eens wat canyons gaan bekijken…